W 1909 r. działające w Zakopanem już od 15 lat Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” doczekało się własnej siedziby, w której mieściła się sala teatralno-gimnastyczna. Organizowano tu spotkania, uroczystości narodowe i lokalne oraz kursy gimnastyki leczniczej. Salę wynajęto także  dla potrzeb przedstawień kinematograficznych. Kino „Sokół” prowadzone przez Franciszka Pawlicę rozpoczęło działalność 11 sierpnia 1913 r. wyświetlaniem obrazu „Quo vadis?”- najsłynniejszej  w  okresie  kina niemego  ekranizacji  powieści  nagrodzonego Noblem Henryka Sienkiewicza. Od samego początku historia kina w Zakopanem była związana z historią TG „Sokół”.

Posiadanie własnej siedziby było koniecznym warunkiem rozwoju Towarzystwa. Pierwszym krokiem był zakup w październiku 1906 r. placu pod budowę sokolni (w miejscu późniejszego budynku Straży Pożarnej). Następnie w 1907 r. ogłoszono konkurs na projekt architektoniczny. Jego zwycięzcą został Józef Handzelewicz, ze względów  finansowych zdecydowano się jednak na realizację projektu autorstwa Eugeniusza Wesołowskiego. Wiosną 1908 r. rozpoczęto budowę, a 18 czerwca 1909 r. ks. Prałat Kazimierz Kaszelewski dokonał poświęcenia budynku.  Sokolnia posiadała salę do ćwiczeń o wymiarach 15 x 9 m, szatnię, rekwizytornię, kancelarię, pokój dla naczelnika i pokój dla gońca. Koszt budowy wynoszący ok. 20.000 koron został pokryty kredytem hipotecznym.

„Zewnętrznie budynek przedstawia się bardzo skromnie i być może, że wielu przybyszom sprawi rozczarowanie, lecz nie należy zapominać, że sokolnia nasza ma charakter prowizoryczny, że Sokół stworzył sobie tylko dach nad głową, aby spokojnie pod nim pielęgnować myśl postawienia opowiedniej budowli. Ozdób żadnych nie ma, sądzę jednak, że prawdziwym ornamentem powinny być nasze cnoty sokole, które nawet pod tą skromną strzechą mogą się rozwijać.” („Zakopane”, nr 8/1909 r.)

W latach następnych obiekt rozbudowano, zainstalowano w nim także oświetlenie elektryczne. Wewnątrz działała kręgielnia, strzelnica oraz czytelnia. Natomiast obok sokolni powstał plac, boisko i ślizgawka. W sali gimnastycznej poza zajęciami sportowymi odbywały się nawet  posiedzenia Rady Gminy.

Po I wojnie światowej wzrost potrzeb Towarzystwa oraz względy bezpieczeństwa spowodowały, że zaczęto myśleć o nowej siedzibie. Dobry stan finansów umożliwił wkrótce realizację tych planów. Projekt nowej sokolni przygotował po raz kolejny Eugeniusz Wesołowski. Jej budową zajęła się firma Franciszka Kopkowicza. Monumentalny, murowany gmach „Sokoła” ukończono latem 1929 r. Posiadał on dwie kondygnacje, powierzchnię 1.059m2 i kubaturę 11.123m3.  Nowy obiekt wykorzystywano jako salę kinowo-teatralną.  Pod koniec 1931r. wprowadzono w kinie aparaturę dźwiękową.

Działalność Towarzystwa została przerwana z chwilą wybuchu II wojny światowej. Obiekty „Sokoła” przejęli Niemcy. Kino przechrzczono na „Kur-Lichtspiele” (Uzdrowiskowy Teatr Świetlny), z którego korzystali przede wszystkim niemieccy żołnierze przebywający w Zakopanem. Do starej sokolni pod koniec 1942 r. została przeniesiona Miejska Zawodowa Straż Pożarna.

okupacja

Po wojnie zakopiański „Sokół” pozbawiony został swoich obiektów. Stara sokolnia po przebudowie pozostała siedzibą straży pożarnej, użytkownikiem nowej został natomiast krakowski Okręgowy Zarząd Kin. Po reaktywacji Towarzystwa w 1990 r. zarząd rozpoczął starania o zwrot majątku. W 1993 r. budynek kina stał się z powrotem własnością zakopiańskiego „Sokoła”.

W czerwcu 2011 r. zakopiańskie kino „Sokół” przeszło modernizację i rozpoczęło wyświetlanie filmów w technice cyfrowej, także 3D. Zostało wówczas wymienione m.in. oświetlenie i nagłośnienie. W kolejnych latach zainstalowano nowe fotele oraz ekran. Inwestycje te były możliwe dzięki współpracy z władzami miasta. Nowoczesna sala widowiskowa służy bowiem także jako miejsce organizacji wielu wydarzeń kulturalnych, pokazów, spektakli, koncertów i festiwali. Kino „Sokół”, tak samo jak za czasów swojej młodości, pełni więc ważną rolę w kulturalnym i społecznym życiu miasta.